O miejskim życiu w Afryce słów kilka

       Któregoś niezbyt pięknego dnia, jednego z tych kiedy to nad Siloe zebrały się chmury i były tak nisko, że miało się wrażenie, że można ich dotknąć, a mimo to kropli deszczu nie uraczyliśmy postanowiliśmy wybrać się do miasta. Tym razem nieco inaczej niż zwykle.

 

      Idąc w kierunku miejsca, które miejscowi wskazali nam jako przystanek dla minibusów zatrzymał się samochód tuż obok nas i pewna pani zaproponowała, że nas podrzuci. Mimo, że kusiło nas by skorzystać z najpopularniejszego transportu miejscowych, czyli szalonych minibusów postanowiliśmy zabrać się z miłą panią i drogą powrotną dojechać na wioskę busem. W mieście postanowiliśmy pozwolić sobie na zwykłe włóczęgostwo, czyli sposób zwiedzania RPA, którego raczej się nie poleca, jak zwykle ze względu na bezpieczeństwo. Wiadomo, że najciekawiej tam, gdzie niekoniecznie bezpiecznie, ale pochowaliśmy aparaty i inne kuszące los urządzenia i ruszyliśmy w stronę największej ulicy Polokwane  - Church. Po drodze mijaliśmy obszar tzw. "usług ulicznych" , fryzjerskich, gastronomicznych, panów "złote rączki" i inne. Najpopularniejsze były salony fryzjerskie, pod których to dachem w postaci płachty rzuconej na dwa pale roześmiani panowie strzygli,  a panie zaplatały warkocze podśpiewując wraz z muzyką, która ogarniała całą ulicę Church. Tu warto wspomnieć, że w podobny sposób "buduje się" myjnie samochodowe, jak np. na naszej wiosce. Wierzcie mi, nie trzeba nie wiadomo jak drogiego sprzętu, aby otworzyć własną myjnię samochodową, wystarczą cztery pale pokryte plandeką, wiadra z wodą, gąbka, płyn i to wszystko zwieńcza namalowany własnoręcznie wielkimi, kolorowymi literami napis "Car wash". Ale wracając do Church street, po powrocie od fryzjera można zahaczyć również o dentystę ulicznego, który to na swym stoisku usługowym wyrwie zęba, po czym zakupić kilogramy owoców i mopane worms, o których pisałam wcześniej. Pani nakładając ręką garść robaków dzwiąc się, że kupuje je biała osoba z radością udziela dokładnych wskazówek, jak je przyrządzić. I mogłabym tak wymienić, co jeszcze można sobie zafundować na tętniącej życiem Church street, z której to dobiegają dźwięki przekrzykujących się kobiet i afrykańskiej muzyki, na której to przepisy drogowe każdy ustala sam i świat wydaje się , że biegnie według własnego porządku. Ok. 17 uznaliśmy, że skoro za godzinę zacznie się ściemniać to czas ruszyć  na poszukiwanie czegoś, co miało nam służyć za transport do Siloe. Pokierowane nas na dworzec autobusowy odjeżdżający z ulicy nie żadnej innej, jak Church. Kierowca widząc nas nieco dziwił się, że nie dość że dwójka białych tutaj się kręci, to jeszcze pcha się na podróż minibusem. Zaproponował nam jednak honorowe miejsce z przodu, ja usiadłam w środku podziwiając kierownicę zdobioną kwiatami, a Marcin zastanawiał się jak usiąść na ruszającym się we wszystkie strony fotelu i jak zamknąć niezamykające się drzwi bi do tego jeszcze nie wypaść podczas jazdy. Kierowca wykonał jednak kilka szybkich ruchów, tj dopchnął krzesło w głąb pojazdu, a drzwi odpowiednio zatrzasnął przytrzymując ich różne części w między czasie. Wcześniej wprawdzie nas uprzedzono, że te transportowe busy nie przechodzą zazwyczaj przeglądów i powodują najwięcej wypadków drogowych, jednak gdy już weszliśmy do środka i poczuliśmy znów afrykański klimat zapomnieliśmy o tych informacjach. Kobiety ubrane w kwieciste suknie i dobrane do koloru chusty na głowie kołysały się w afrykańskich rytmach, które to kierowca nam zafundował z radia. W busie czuć było zapach świeżych owoców i warzyw zakupionych na targach wypełniających wielkie torby kolorowych kobiet, które oczywiście zostały przyniesione na głowie ( tak afrykańskie kobiety noszą na głowie torby z zakupami, worki z ziemniakami, miski z praniem, wiadra z wodą, kartony i właściwie to nie wiem, czego by nie były w stanie umieścić i przenieść na swej głowie). Ruszyliśmy trąbiąc na wszystko i wszystkich po drodze, czasem mieliśmy wrażenie, że kierowca naciska na klakson w rytm muzyki, ogólnie na afrykańskich drogach trąbi się bez przerwy, chyba tak po prostu dla zasady. Nic tu po przepisach, minibusy wyznają dwie reguły: tak szybko, jak tylko się da i tak dużo pasażerów, jak tylko się zmieści. Teraz rozumiem skąd te statystyki. Kierowca rzeczywiście nogi z gazu nie spuszczał wyprzedzając po drodze wszystko, co się dało wyprzedzić, ile km na godzinę jechał tego nie wiemy, gdyż licznik nie działał. Wjechaliśmy do naszej wioski, na główną drogę, po której bez przerwy przechodzą krowy, osły, kozy, kury i biegają dzieci i znów pojawia się na twarzy uśmiech na widok znaku ograniczenia prędkości zaledwie do 80 km/h. 

No dojechaliśmy busem pod same bramy misji i musimy przyznać, że wyprawa mimo, że tylko do Polokwane okazała się pełna wrażeń.

Mali artyści

Umiejętności muzyczne i taneczne to najpowszechniejsze wrodzone talenty Afrykańczyków. Odrobina muzyki, a cała grupa porywa się do tańca i tak w autobusach stojących w korku widać zamiast sfrustrowanych pasażerów, tańczących, rozśpiewanych ludzi. Przechodząc po sklepach, straganach wśród soczystych owoców Afryki i wszelkich rozmaitości służących do wszystkiego i do niczego  słychać piękne głosy afrykańskich kobiet w jeszcze bardziej kolorowych strojach niż te wszystkie owoce. Obecność bębnów na mszy świętej to norma, wystarczy kilka uderzeń, aby wszyscy poderwali się do śpiewów i tańca. Bębny to jedno, standard, ale wrażenie robią własnoręcznie zrobione instrumenty, grzechotki i inne. Niektórzy wierzą, że gra na tych niecodziennych instrumentach przywołuje Ducha Świętego.

Taniec i śpiew wnoszą pozytywne wibracje w każdą atmosferę, dodają energii i wiary, wiary np. w utęskniony deszcz. Dwa tygodnie temu cała parafia zebrała się w jednym miejscu, na otwartej przestrzeni, by całą noc modlitwą, śpiewem wybłagać deszcz. Rezultat był taki, że chmury owszem się zebrały, w niektórych wioskach popadało, a w Siloe jak to w Siloe spadło zaledwie kilka kropel. Sytuacja robi się nieciekawa, bo zasobów wody już coraz mniej, co skutkuje brakiem wody na misji co pewien czas. Pora deszczowa jednak zbliża się wielkimi krokami, więc wierzymy, że całonocne modły poskutkują i do Siloe przyjdzie upragniony deszcz.

Co dzień po oknami naszego domu i gabinetu słyszeliśmy głosy uczniów układające się w piękne melodie.

Kto zna sztukę decoupage te  wie, jakiej skrupulatności i dokładności wymaga ta praca. Czy zatem nie mając dobrego wzroku lub nie mając go wcale jest się wstanie stworzyć artystyczne dzieło decoupage? Oczywiście, zamiast wzroku wystarczy wyobraźnia, a dowodem na to są niewidome i niedowidzące dziewczyny z misji, których rezultaty pracy widać poniżej.

Od 3 dni jesteśmy już w Polsce. Trudno było wracać, opuszczać Afrykę, o której marzyliśmy, wspaniałych ludzi, których poznaliśmy, w tym dzieci, siostry oraz wolontariuszy i pracowników misji. Dziękujemy wszystkim, którzy pomogli nam w przygotowaniach do wyjazdu, którzy nas wspierali przez te 3 miesiące, zarówno tych z Polski jak i z Południowej Afryki. 

Zostało jeszcze dużo historii do opowiedzenia, wrażeń do podzielenia się, w sercu wciąż Afryka, więc kontynuacja bloga będzie stanowiła teraz jeszcze większą przyjemność.